ارتباط عادات دهانی و رفتارهای تغذیه ای با افزایش اورجت در دندانهای شیری گروهی از کودکان ۵-۳ ساله شهر اصفهان

زمینه و هدف: عادات دهانی مجموعه اعمال عصبی عضلانی هستند که بر روی اکلوژن تاثیرات متفاوتی می گذارند. در صورت جلوگیری نکردن به موقع آنها موجب تغییرات نامطلوب گوناگونی بر روی روابط نرمال اکلوژن کودکان در دراز مدت می گردد.از جمله این تغییرات نامطلوب افزایش اورجت قدامی است که عدم درمان به موقع و صحیح آن میتواند عوارض نامطلوبی را ایجاد کند. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بعضی از عادات دهانی و تاثیر گذاری آنها بر افزایش اورجت قدامی انجام گرفته است. روش بررسی:این پژوهش مقطعی بین 151 کودک پیش دبستانی 5-3 ساله انجام گرفت. گروه دارای افزایش اورجت(51=n)و گروه نرمال (100=n) شامل کودکان فاقداورجت افزایشیافته بودند. از طریق پرسشنامه، اطلاعات لازم در مورد شیر خوردن از سینه مادر، شیر خوردن از شیشه شیر و رفتارهای مکیدنغلط تغذیه ای جمع آوری شد. داده ها از طریق تست های آماری t‏-student, chi-square آنالیز گردید. یافته ها: 98% از کودکان در هر دو گروه دارای عادت دهانی مکیدن سینه مادر بودند.نسبت شانس افزایش اورجت قدامی در عادات دهانی استفاده از شیشه شیر، مکیدن انگشت و عادت استفاده از پستانک به ترتیب 6/1، 9/6 و 7/1 برابر گروه شاهد بود.همچنین نسبت شانس افزایش اورجت قدامی با وجود همزمانی دو عادت استفاده از شیشه شیر و انگشت مکیدن، شیشه شیر و پستانک، پستانک مکیدن و انگشت مکیدن به ترتیب 5، 5/1، 5 برابر گروه شاهد بود.وجود همزمانی سه عادت دهانی، استفاده از شیشه شیر، انگشت مکیدن و پستانک مکیدن شانس افزایش اورجت قدامی را 6/3 برابر می کند. وجود همزمان چهار عادت دهانی شانسی برابر با همزمانی سه عادت دهانی ذکر شده دارد. نتیجه گیری:با توجه به محدودیتهای این پژوهش به نظر می رسد که شیر خوردن از شیشه شیر، مکیدن انگشت و مکیدن پستانک به طور مستقیم درافزایش اورجت در کودکان پیش دبستانی تاثیر داشته باشد.